Το παρκο του Πεδίου του Αρεως, άρχισα να το ζω την δεκαετία του 80-90 όταν πλέον αποφάσισα να εγκατασταθω για λόγους επαγγελματικούς στο πατρικο μου σπίτι της Γ’Σεπτεμβρίου …και οταν πλεον ειχα επιστρέψει απο τις σπουδές μου απο το εξωτερικό και φυσικά πολύ αργότερα οταν πλεον ειχα γνωρίσει τον αείμνηστο Αλέξανδρο Μαγκάκη πρωην Υπουργο καθηγητη Νομικής Ποινικολόγο.
Mε αφορμή και αιτία παράλληλα την ανάπλαση του Πεδίου του Άρεως, διερευνούμε το φαινόμενο κατά το οποίο το κράτος χρησιμοποιεί ευρωπαϊκούς οικονομικούς πόρους σε συνδυασμό με χρήμα από τους φόρους των νεοελλήνων φορολογουμένων προκειμένου να αναπλάσει δημόσιους χώρους. Σήμερα το αποτέλεσμα της χρήσης αυτών των χρημάτων (περίπου δέκα εκατομμύρια ευρώ σιγουρα και κατι παραπανω με τις αναθεωρήσεις των τιμων των υλικών ) φαίνεται καθαρά αν κάποιος κάνει μία βόλτα στο Πεδίο.
Ένα πολύ μεγάλο τμήμα των κονδυλίων δαπανήθηκε για την κατασκευή σημαντικού όγκου Μπετον αρμέ – οπλισμένου σκυροδέματος ( 6.000 κυβ.μ επιμετρηθέντα )..δρόμων, μονοπατιών, τοιχίων, δεξαμενών, ραμπών, ανενεργών συντριβανιών, καναλιών από μπετόν κ.τ.λ. ακόμη και σε περιοχές του πάρκου που προϋπήρχε βλάστηση. Ενδεικτικά οι ογκώδεις δεξαμενές, που έχουν κατασκευαστεί αφορούν σε μία παλαιά τεχνολογία πλέον οικολογικά ανεπίκαιρη.
Ο προηγούμενος ασφαλτοτάπητας αντικαταστάθηκε από μία εκτεταμένη διάστρωση μαρμάρινων πλακών και κυβόλιθων. Αυτά είναι δομικά υλικά που σφραγίζουν τη γη ενώ η μεγάλη τους θερμοχωρητικότητα – θερμοαγωγιμότητα κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών συντελεί στην αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του αέρα μετατρέποντας σε μη βιώσιμες τις συνθήκες του μικροκλίματος της περιοχής. Τούτος είναι άλλωστε κι ένας λόγος που η επισκεψιμότητα στο πάρκο, κατά τη διάρκεια των μεσημβρινών ωρών του καλοκαιριού, είναι ελάχιστη.
Η θάμβωση εξαιτίας των επιστρωμένων μαρμάρινων επιφανειών και η φωτορύπανση που προκαλείται από την έντονη αντανάκλαση της ηλιακής ακτινοβολίας, όπως επίσης η εκτεταμένη ολισθηρότητα του μαρμαροστρωμένου δαπέδου μετά από βροχοπτώσεις προκαλούν κινδύνους για την ασφάλεια και τη δημόσια υγεία των πολιτών-χρηστών του πάρκου.
Είναι δεδομένο πως ο σχεδιασμός και η κατασκευή δαπεδοτοπίων στα πάρκα και στην πόλη, αποτελεί ένα σημαντικό κλάδο της Αρχιτεκτονικής Τοπίου που απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση και προϋποθέτει συγκεκριμένες τεχνικές γνώσεις. Ουσιαστικά στην υπόθεση πράσινο στην πόλη – που σημαίνει όχι μόνον τα φυτά αλλά και τις φυτοβιοκοινότητες, το αβιοτικό τους περιβάλλον και το τοπίο που διαμορφώνουν όλες αυτές οι χρήσεις για τον άνθρωπο κι όχι μόνον αυτόν- εμπλέκονται έννοιες όπως σπουδές, πράξη, ταλέντο, εφαρμογές, εμπειρίες, κατάλληλη παιδεία και κατάρτιση, προσωπικότητα, κ.τ.λ..
Τα πιο δημοφιλή δάπεδα, φιλικά προς τα πόδια μας και προς τα δένδρα, είναι προφανώς τα πορώδη καθώς οι ρίζες ψάχνουν μόνιμα για νερό και αέρα. Το σφράγισμα του εδάφους με συμπαγή βάρβαρα υλικά σκοτώνει τα δένδρα ,τα οποια πριν καταλήξουν στα τζάκια των νεοπλουτων για καυσόξυλα ….αγωνιζονται στον κυκλο ζωής …προκειμένου να επιβιώσουν. Στην Ελλάδα η μόδα που επικρατεί κατά τις αναπλάσεις των δημόσιων ανοιχτών χώρων είναι το σκαψιματάκι, το πλέγμα, το σκυρόδεμα, η τσιμεντόστρωση κι από πάνω μείγμα από στεγανά κολλητές πέτρες, κυβόλιθους, πλάκες, τούβλα, με αρμό που δεν διαπερνά ούτε αέρας, με λίγα λόγια η χαρά του εργολάβου.
Iστορικά το πάρκο του Πεδίου του Άρεως είναι ένα από τα πάρκα που στάθηκαν αν και πολεμήθηκαν λυσσωδώς. Χαρακτηριστικά ο δασολόγος Αντώνης Καπετάνιος, τον οποίο επισκεφθηκαμε και γνωρίσαμε στο κεφάλαιο που ονομάζεται «Το πάρκο που πληγώνουμε…» του βιβλίου του «Αθήνα, ζεις;»2, γράφει τα ακόλουθα:
Η έκταση που εξαπλώνεται το συγκεκριμένο πάρκο, στα χρόνια του Όθωνα χρησιμοποιούνταν για στρατιωτικές ασκήσεις, ενώ αργότερα αποτέλεσε στρατώνες ιππικού και φιλοξένησε το σχολείο σκοπευτικής, τη σχολή Ευελπίδων κ.ά.. Γι’ αυτό το λόγο ονομάζονταν Πεδίον του Άρεως, προς τιμήν του θεού του πολέμου.
Τις Κυριακές, η συγκεκριμένη ευρύτατη έκταση, η οποία οριζόταν από δύο παράλληλα ρέματα που «κατέβαιναν» από τα Τουρκοβούνια και που σήμερα δεν υπάρχουν πια (είναι δρόμοι!), αποτελούσε τόπο περιπάτου των Αθηναίων αστών.
Το έτος 1887 χαρακτηρίσθηκε ως Κήπος Αφιερωμένος στους Αγωνιστές του 1821. Με το Διάταγμα της 20ης-7-1900 (ΦΕΚ 228 Α’/1900) επικυρώθηκε η ανωτέρω πράξη, αλλά κήπος δε δημιουργήθηκε την εποχή εκείνη. Αφέθηκε στην τύχη της η έκταση και στις ορέξεις των επιτηδείων. Το 1920 κινδύνεψε να μετατραπεί σε οικόπεδα, αφού με πάθος τη διεκδίκησαν για να την εκμεταλλευτούν, επιχειρηματίες της γης. «Στο παρά πέντε», τότε,γλίτωσε την οικοπεδοποίηση. Μα έμελλε να υποστεί και άλλους κινδύνους, όταν κατά την πρώτη δεκαετία του ’20 διεκδικήθηκε σθεναρά για τη δημιουργία εκεί κτιρίου του Υπουργείου Γεωργίας, δικαστικού μεγάρου, εγκαταστάσεων της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων (Χ.Α.Ν.), θερινής σκηνής του Εθνικού θεάτρου κ.α. Το συγκεκριμένο χώρο μάλιστα, χρησιμοποίησε η εταιρεία Πάουερ για ν’απορρίπτει τα χώματα που προέκυπταν από την εκσκαφή του υπογείου τμήματος του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου. (…)
Στα πιο κοντινά μας χρόνια δε, ο χώρος μεταξύ του πάρκου και της σχολής Ευελπίδων προορίστηκε για τη δημιουργία του αποκαλούμενου μουσείου Πασσά και, μάλιστα, πραγματοποιήθηκαν εργασίες ανέγερσής του (σήμερα στο συγκεκριμένο χώρο υφίσταται η πλατεία Πρωτομαγιάς και τούτος έχει τσιμεντοποιηθεί, καθώς δημιουργήθηκε γκαράζ από ιδιώτη). Ο σκελετός του μουσείου γκρεμίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80. (…)
Το πάρκο του Πεδίου του Άρεως υπέστη το βάρος, τη φθορά και την αλλοίωση από χρήσεις ετερόκλητες που του επιβλήθηκαν. Το ίδιο το κράτος δε, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, τις προήγαγε! Τι να πρωτοαναφέρει κανείς… Τα εντός του πάρκου δύο θέατρα, τα τρία αναψυκτήρια, το νυχτερινό κέντρο, τις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, τη Γεωγραφική υπηρεσία Στρατού, τις εκθέσεις που συχνά πυκνά διοργανώνονται εκεί, τα λούνα παρκ και τα τσίρκο που στήνονται… Με τις συγκεκριμένες πράξεις, η μισή περίπου έκταση του πάρκου υπέστη τη «δέουσα αξιοποίηση» και ουσιαστικά απωλέσθη, με την έννοια ότι έπαψε να εκπληρεί το σκοπό για τον οποίο προοριζόταν. Σήμερα, μόνο τα 170 στρέμματα, από τα 227 της συνολικής του πάρκου, καλύπτονται από βλάστηση και επιτελούν το λειτουργικό τους ρόλο.
Με τη διάταξη της παρ. 8 του άρθρου 23 του νόμου 2300/1995 («Μεταφορά του συντελεστή δόμησης και άλλες διατάξεις»), επιτράπηκε η λειτουργία θερινών κινηματογράφων ή θεάτρων, καθώς και του υπάρχοντος κέντρου ψυχαγωγίας εντός του άλσους του Πεδίου του Άρεως, τα οποία στο μέλλον θα λειτουργήσουν σα δημοτική επιχείρηση. Τέτοιες ενέργειες και συμπεριφορές από πλευράς της πολιτείας προκαλούν το κοινό αίσθημα, διότι αυτή, που κανονικά θα έπρεπε να διασφαλίζει την ακεραιότητα και την προστασία των χώρων πρασίνου, όχι μόνο δεν το κάνει (όπως στην περίπτωσή μας), αλλά προχωρά περισσότερο νομοθετώντας «εναντίον τους», και τους παραδίδει σε χρήσεις, που –κατά το μάλλον ή ήττον– τους καταστρέφουν, ή προάγεται δι’αυτών η αλλαγή του προορισμού τους.
Και για να μη θεωρηθεί ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν ανούσιες επισημάνσεις απορρέουσες από τη συνήθη πρακτική του Έλληνα να γκρινιάζει και να θρηνολογεί για καθετί (sic), παραπέμπω σε δικαστική πηγή, στην αριθ. 2189/1982 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, σύμφωνα με την οποία «οι εγκαταστάσεις του Green Park (του αναψυκτηρίου που βρίσκεται επί του πάρκου) προκάλεσαν ουσιώδη μεταβολή του προορισμού του συγκεκριμένου χώρου πρασίνου και αναίρεση της κοινής του χρήσης, λόγω της κλειστής και μόνιμης περίφραξης που υφίσταται πέριξ αυτού (κ.λ.π.)»
.
Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να τονιστεί ιδιαίτερα πως εδώ κι ένα σημαντικό χρονικό διάστημα μέχρι σήμερα συμβαίνει έξαρση της ανδρικής νεανικής πορνείας στο Πεδίον του Άρεως σύμφωνα με ελληνικές μη κυβερνητικές οργανώσεις4 (γεγονός που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι), με θύματα «παιδιά – φαντάσματα» δηλαδή ασυνόδευτους ανήλικους μετανάστες κι αιτούντες άσυλο. Στο πάρκο του πεδίου του Άρεως δηλαδή γίνεται δοσοληψία νεαρών μεταναστών που είναι θύματα ανδρικής σεξουαλικής εμπορίας. Προωθούν δηλαδή στην πορνεία νέους μετανάστες, ενώ γίνεται συνδιαλλαγή με νεοέλληνες που πληρώνουν ακόμα και παραπάνω χρήματα προκειμένου να κάνουν σεξ με αυτά τα αγόρια χωρίς προφύλαξη..για να μην αναφερθώ και στην μετατροπή σημαντικής έκτασης του πάρκου πλησιον του αγάλματος του Βασ.Κωνσταντινου σε χωρο για δοσοληψιες και στέγαση των «ετσι θελικά» μεταφερθέντων ναρκωμανών απο την οδο Τοσίτσα. !!
pol's space "Terribilis est locus iste" 