Κύριο χαρακτηριστικό των δημόσιων χώρων είναι η λειτουργία τους ως χώροι-τόποι συνάντησης ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. Οι πραγματικοί δημόσιοι χώροι είναι αυτοί όπου εκεί συναντιούνται με φυσικό τρόπο διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, διαφορετικές ηλικίες.
Οι δημόσιοι χώροι πρέπει να αποπνέουν το αίσθημα ότι ανήκουν στους ίδιους τους χρήστες, τους κατοίκους της πόλης.
pol's space "Terribilis est locus iste" 
Η ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ΠΟΛΕΩΣ ΕΚΤΑΣΕΩΝ ΔΑΣΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ (ΑΛΣΩΝ & ΠΑΡΚΩΝ) Τις προηγούμενες ημέρες δόθηκε στη δημοσιότητα το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος για την πολεοδομική τακτοποίηση της δασικού χαρακτήρα περιοχής εντός του σχεδίου πόλεως του Δήμου Μελισσίων Αττικής, του «Δάσους Παπαδημητρίου», γεγονός που οδήγησε να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση γύρω από το αν και κατά πόσο οι υιοθετούμενες ρυθμίσεις συμβάλλουν στον κοινά επιδιωκόμενο στόχο, τη διασφάλιση δηλαδή στο διηνεκές του δασικού χαρακτήρα της εκτάσεως προς το συμφέρον της πόλης και των δημοτών της.Στο παρόν σημείωμα, και ως μικρή συμβολή για την εξαγωγή ορθών συμπερασμάτων, επιχειρείται η παράθεση και ερμηνεία των διατάξεων του Συντάγματος και των ειδικών νόμων, καθώς και η σταχυολόγηση των παγίων πλέον θέσεων του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου της χώρας, του Συμβουλίου της Επικρατείας, που αφορούν το συγκεκριμένο θέμα. Πιο αναλυτικά :Το νέο, αναθεωρημένο Σύνταγμα, στο άρθρο 24 παρ. 1 ορίζει ότι : "1. Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός. Για τη διαφύλαξή του το Κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα στο πλαίσιο της αρχής της αειφορίας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων. Η σύνταξη δασολογίου συνιστά υποχρέωση του Κράτους. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον."Στο ίδιο άρθρο υπάρχει ερμηνευτική δήλωση όπου διασαφηνίζεται η έννοια του δάσους και της δασικής έκτασης, ορίζοντας ότι : Ως δάσος ή δασικό οικοσύστημα νοείται το οργανικό σύνολο άγριων φυτών με ξυλώδη κορμό πάνω στην αναγκαία επιφάνεια του εδάφους, τα οποία, μαζί με την εκεί συνυπάρχουσα χλωρίδα και πανίδα, αποτελούν μέσω της αμοιβαίας αλληλεξάρτησης και αλληλοεπίδρασής τους, ιδιαίτερη βιοκοινότητα (δασοβιοκοινότητα) και ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον (δασογενές). Δασική έκταση υπάρχει όταν στο παραπάνω σύνολο η άγρια ξυλώδης βλάστηση, υψηλή ή θαμνώδης, είναι αραιά."Σε εκτέλεση των άνω συνταγματικών διατάξεων, ψηφίστηκε και τέθηκε σε ισχύ ο βασικός νόμος για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις, ο ν. 998/1979, όπως έχει έκτοτε τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι και σήμερα, με τις διατάξεις του ν. 3208/2003.Στο άρθρο 3 του άνω νόμου, εξειδικεύεται περαιτέρω η έννοια του δάσους και της δασικής έκτασης και γίνεται η διάκριση μεταξύ τους με κριτήρια αμιγώς επιστημονικά, δηλαδή ανάλογα με το είδος και τη μορφή της βλάστησης και το ποσοστό κάλυψης επί του εδάφους των κομών τους.Με τις ανωτέρω συνταγματικές διατάξεις σε συνδυασμό και με αυτές του άρθρου 117 παρ. 3, 4 Συντάγματος, καθιερώνεται η απόλυτη προστασία των δασικού εν γένει χαρακτήρα εκτάσεων, οι οποίες, ανεξάρτητα αν χαρακτηρίζονται δάση ή δασικές εκτάσεις, και ανεξάρτητα της θέσης τους και του ιδιοκτησιακού τους καθεστώτος, υπάγονται υπό ιδιαίτερο προστατευτικό καθεστώς προς το σκοπό της διατήρησης της κατά προορισμό χρήσης τους.Όπως καταδεικνύεται από τον ορισμό των δασών και των δασικών εν γένει εκτάσεων, οι εκτάσεις αυτές, εκ της φύσεώς, τους οριοθετούνται σε περιοχές εκτός πολεοδομικού σχεδιασμού, καθώς ο προορισμός τους είναι εντελώς αντίθετος με αυτόν των σχεδίων πόλεως.Τούτο δε ορίζεται αδιάστικτα και στο νόμο (αρ. 3 παρ. 6 περ. ε΄ ν. 998/1979), όπου ορίζεται ότι, εκτάσεις που χαρακτηρίζονται ως δάση ή δασικές εκτάσεις, στις οποίες και εφαρμόζεται η δασική νομοθεσία, οριοθετούνται αποκλειστικά εκτός των σχεδίων πόλεων.Όμως, όλοι μας καλά γνωρίζουμε ότι εντός πολεοδομημένων περιοχών, υπάρχουν πλείστες εκτάσεις οι οποίες παρουσιάζουν συγκροτημένη βλάστηση, η φύση της οποίας, υπό άλλες συνθήκες, αν η περιοχή ήταν εκτός σχεδίου πόλεως, θα δικαιολογούσε τον χαρακτηρισμό τους ως δάσος ή δασική έκταση. Μέχρι και τη ψήφιση του ν. 998/1979, το καθεστώς προστασίας των εν λόγω περιοχών ήταν σαθρό και υπό αμφισβήτηση. Με το νόμο 998/1979 (άρθρα 3,4,5 και 49), για πρώτη φορά θεσπίστηκαν σχετικές σαφείς ρυθμίσεις για την προστασία των περιοχών, που παρουσιάζουν συγκροτημένη βλάστηση και βρίσκονται σε κοινόχρηστους χώρους εντός σχεδίων πόλεων.Οι εκτάσεις αυτές δασικού χαρακτήρα, διακρίνονται σε άλση, εφόσον η επ’ αυτών βλάστηση είναι φυσικά προερχόμενη και σε πάρκα, εφόσον η επ’ αυτών βλάστηση είναι τεχνητή.Οι εκτάσεις αυτές εξομοιώνονται με τα δάση ή/και δασικές εκτάσεις, υπάγονται στη δασική νομοθεσία και απολαμβάνουν της ιδιαίτερης συνταγματικής προστασίας, σε αρμονία με τις προστατευτικές του περιβάλλοντος διατάξεις του άρθρου 24 του Συντάγματος (βλ. ενδεικτικά και ΣτΕ 281/1990, Ολ ΣτΕ. 55/1993).Με σαφήνεια ορίζεται ότι δεν επιτρέπεται η μεταβολή της χρήσεως ή του προορισμού των εντός σχεδίου πόλεων τέτοιων εκτάσεων (αλσών ή πάρκων), ει μη μόνο κατ’ εξαίρεση, για τις περιπτώσεις που ο δασικός νόμος περιοριστικώς καθορίζει.Αναλυτικότερα, οι διατάξεις του ν. 998/1979 έχουν ως εξής : Στο άρθρο 3 παρ. 5 ν. 998/1979 «Έκτασις εφαρμογής» ορίζεται ότι «….5. Στις διατάξεις του παρόντος νόμου υπάγονται και τα εντός των πόλεων και των οικιστικών περιοχών πάρκα και άλση. …». Στο άρθρο 4 ν. 998/1979 «Κατηγορίαι δασών και δασικών εκτάσεων», ορίζεται ότι «……Από της απόψεως της θέσεως των δασών και δασικών εκτάσεων εν σχέσει προς τους χώρους ανθρωπίνης εγκαταστάσεως και δραστηριότητος, διακρίνονται : α) Πάρκα και άλση εντός των πόλεων ή των οικιστικών περιοχών.…». Στο άρθρο 5 παρ. 2 ν. 998/1979 «Καθορισμός αρμοδιοτήτων» ορίζεται ότι «…2. Η μέριμνα δια την ανάπτυξιν, βελτίωσιν, αναδάσωσιν και προστασίαν των πάρκων, αλσών και των εντός των πόλεων ή οικιστικών περιοχών δενδροστοιχιών ανήκει εις τους οικείους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοικήσεως.…». Τέλος, στο άρθρο 49 παρ. 1 ν. 998/1979 «Πόλεις και οικιστικαί περιοχαί» ορίζεται ότι «…Τα εντός εγκεκριμένου σχεδίου πόλεως … υφιστάμενα πάρκα, άλση και δενδροστοιχίαι, υπό την επιφύλαξιν των εν άρθροις 48 παρ. 1 και 52 παρ. 1 προβλεπομένων, δεν δύνανται να μεταβάλουν προορισμόν ή χρήσιν.Σημείωση :Το αρ. 48 παρ. 1 αφορά τους όρους για τη διάνοιξη δημοσίων οδών δια μέσου δασών ή δασικών εκτάσεων. Το άρθρο 52 καταργήθηκε με την παρ.9 του άρθρου 18 του Ν.1734/1987Συμπερασματικά λοιπόν, από τα ανωτέρω συνάγεται ότι : Στο περιεχόμενο σχεδίου πόλεως μπορεί να εμπεριέχεται έκταση δασικού χαρακτήρα (δάσος ή δασική έκταση), μόνο με τη μορφή άλσους ή πάρκου. Οι εντός σχεδίου εκτάσεις που χαρακτηρίζονται ως άλση ή πάρκα από την εγκριτική του σχεδίου πράξη, και φέρουν ρητά το σχετικό χαρακτηρισμό, εμπίπτουν αδιαμφισβήτητα στο προστατευτικό καθεστώς της δασικής νομοθεσίας. Τα εντός σχεδίου άλση ή πάρκα δεν μπορούν να αλλάξουν προορισμό. ΕΠΙΤΡΕΠΟΜΕΝΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΕΝΤΟΣ ΑΛΣΩΝ & ΠΑΡΚΩΝ Όσον αφορά τις επιτρεπόμενες χρήσεις εντός αλσών – πάρκων, η νομοθεσία μας προβλέπει τα εξής : Α. Στο Π.Δ. 5.3.1987 για τον καθορισμό των κατηγοριών χρήσεων γης εντός των περιοχών των γενικών πολεοδομικών σχεδίων, ορίζεται στο άρθρο 9 (Κατηγορία με περιεχόμενο "ελεύθεροι χώροι – αστικό πράσινο") ότι :«Εντός της κατηγορίας αυτής επιτρέπονται μόνον αναψυκτήρια, αθλητικές εγκαταστάσεις, πολιτιστικά κτίρια, χώροι σταθμεύσεως κοινού»Β. Στο άρθρο 19 παρ. 1 ν. 1577/1985 (Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός) ορίζεται ότι : 1. Στους κοινόχρηστους χώρους του οικισμού επιτρέπονται κατασκευές : α) για τη διαμόρφωση του εδάφους, όπως κλίμακες, τοίχοι, διάδρομοι, κεκλιμένα επίπεδα, β) για τον εξοπλισμό τους, όπως στέγαστρα, αποχωρητήρια, περίπτερα, κιόσκια, τέντες, εγκαταστάσεις παιδότοπων και άθλησης, πάγκοι, γ) για τον εξωραϊσμό τους, όπως συντριβάνια, ανθοδόχες, εγκαταστάσεις στήριξης φυτών και γενικά κατασκευές για την εξυπηρέτηση του προορισμού των χώρων αυτών. Εν προκειμένω, η υιοθετούμενη στο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος με τη διάταξη του αρ. 4, ρύθμιση, όσον αφορά τις επιτρεπόμενες χρήσεις στις χαρακτηριζόμενες ως «άλση» περιοχές, βάζει ισχυρό φραγμό, που διασφαλίζει το αδιατάρακτο του δασικού χαρακτήρα της έκτασης αυτής, αφού ρητά απαγορεύεται κάθε άλλη χρήση ή/και επέμβαση, ακόμη και οι κατασκευές που προβλέπονται στο αρ. 19 ΓΟΚ. Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΛΣΩΝ & ΠΑΡΚΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ Το Συμβούλιο της Επικρατείας, ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της χώρας μας και θεμελιώδης θεσμός του, με αταλάντευτη και σταθερή κρίση έχει διαμορφώσει για το ζήτημα που μας απασχολεί πάγια νομολογία με την οποία οριοθετεί με σαφήνεια και όπου απαιτείται ξεκαθαρίζει ή/και διευρύνει το πεδίο εφαρμογής των συνταγματικών διατάξεων (24, 117 Σ) και των εκτελεστικών τους κοινών νομοθετημάτων (ν. 998/1979), πάντα με γνώμονα την απόλυτη προστασία των εν λόγω εκτάσεων. Ακολουθεί, ενδεικτικά αλλά χαρακτηριστικά, παράθεση κάποιων σημαντικών θέσεων του ΣτΕ. Ι. Απόφαση – σταθμό για το ζήτημα της προστασίας των αλσών και πάρκων και την υπαγωγή τους στην «προστατευτική ομπρέλα» των υπέρτερων του κοινού νόμου συνταγματικών διατάξεων αποτέλεσε η με αριθμό 89/1981 του ΣτΕ η οποία δέχτηκε, και έκτοτε αποτελεί πάγια νομολογία, ότι :«…τα δάση και αι δασικαί εκτάσεις της Χώρας, είτε ανήκουν εις το Δημόσιον είτε εις ιδιώτας ή νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, υπάγονται, ως φυσικά αγαθά και ανεξαρτήτως της ειδικωτέρας ονομασίας αυτών ή της θέσεως εις ην ευρίσκονται, και δη εν σχέσει προς τα οικιστικά κέντρα ή άλλους χώρους, υπό ίδιον προστατευτικόν καθεστώς … Η υπό τους εκτεθέντας όρους θεσπιζομένη προστασία αφορά συνεπώς και εις εκτάσεις καλυπτομένας πράγματι υπό δασικής βλαστήσεως, φυσικώς ή τεχνικώς δημιουργηθείσας εγγύς ή και εντός οικιστικών περιοχών ή σχεδίων πόλεων, …».ΙΙ. Η κατά τα ανωτέρω ειδική προστασία των αλσών και πάρκων, δέχεται το ΣτΕ ότι καταλαμβάνει και τα ασκεπή, ακάλυπτα ή και βραχώδη τμήματά τους, που βρίσκονται όμως σε οργανική συνέχεια με αυτά (έτσι ΣτΕ 1188/1993). ΙΙΙ. Το Συμβούλιο της Επικρατείας, δέχεται ακόμη ότι στο προστατευτικό καθεστώς της δασικής νομοθεσίας εμπίπτουν και τα εντός σχεδίου άλση ή πάρκα, που έχουν εν τοις πράγμασι αποκτήσει τέτοιο χαρακτήρα : «… Άλση, πάρκα ή δενδροστοιχίες εντός του εγκεκριμένου σχεδίου πόλεως δεν δύνανται να μεταβάλλουν την κατά προορισμό χρήση τους ανεξαρτήτως αν ταύτα χαρακτηρίζονται υπό του εγκεκριμένου σχεδίου ως χώροι κοινοχρήστου πρασίνου ή έχουν εν τοις πράγμασι αποκτήσει τοιούτο χαρακτήρα….» (ΟλΣτΕ 2588/1992, ΣτΕ 1118/1993)ΙV. Αυξημένη προστασία, θεμελιούμενη στο αρ. 24 του Συντάγματος αναγνωρίζεται από το ΣτΕ και σε χώρους που έχουν διαμορφωμένη δασική βλάστηση, ακόμη και αν στο εγκεκριμένο σχέδιο πόλης χαρακτηρίζονται απλά ως “κοινόχρηστος χώρος” ή “χώρος πρασίνου” (Ολ ΣτΕ 2753/1994, ΣτΕ 1118/1993).Αλλά και σε εκτάσεις χαρακτηριζόμενες ως «κοινόχρηστοι χώροι πρασίνου», στις οποίες η περιεχόμενη βλάστηση δεν εμπίπτει στις διακρίσεις του δάσους ή της δασικής έκτασης, το ΣτΕ αναγνωρίζει αυξημένη προστασία, με επίκληση της συνταγματικής προστασίας του αστικού περιβάλλοντος (ΣτΕ ΠΕ 642/1994, 128/94, 287/96). Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην απόφαση με αρ. 2242/1994 ΣτΕ, με την οποία το Ανώτατο Δικαστήριο καθιέρωσε τον κανόνα «πράσινο αντί πρασίνου» για την προστασία τους, αν επιχειρηθεί η τροποποίηση σχεδίου πόλης για την οικοπεδοποίησή τους. V. Το ΣτΕ, αναφορικά με την προστασία χώρων οι οποίοι χαρακτηρίζονται μεν στο οικείο ρυμοτομικό σχέδιο ως οικοδομήσιμοι, υφίσταται όμως επ’ αυτών βλάστηση δασικού χαρακτήρα, δέχεται ότι η περιεχόμενη σε τέτοιους χώρους βλάστηση προστατεύεται με επίκληση της διάταξης του άρθρου 40 παράγραφος 2 του Ν. 1337/1983, η οποία επιβάλλει, προκειμένου περί κοπής δένδρων ευρισκομένων επί οικοδομησίμου χώρου, την προηγουμένη έκδοση σχετικής ειδικής αδείας από την οικεία πολεοδομική αρχή.Ερμηνεύοντας τη διάταξη αυτή, (ΣτΕ Επ. Αναστολών 87/1989, 111/1989, 628/1992 κ.α.) το Ανώτατο Δικαστήριο επιβάλλει όπως : «… κατά τη χορήγηση της σχετικής άδειας κοπής δένδρων πρέπει να επιδιώκεται η διαφύλαξη της υφιστάμενης δασικής βλάστησης και να επιλέγεται … λύση που ενέχει την ελάχιστη δυνατή επέμβαση στην εν λόγω δασική βλάστηση, … καθόσον η κοπή δένδρων οπωσδήποτε συνιστά αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος και επιφέρει ανεπανόρθωτη βλάβη…».VI. Αναφορικά με τις επιτρεπόμενες χρήσεις σε εκτάσεις χαρακτηριζόμενες ως άλση ή πάρκα, το ΣτΕ δέχεται ότι πρέπει να ερμηνεύονται στενά οι σχετικές διατάξεις, και θέτει περιορισμούς στις επιτρεπόμενες χρήσεις εντός αλσών και πάρκων, δεχόμενο ότι « … (οι αναφερόμενες στο ανωτέρω άρθρο 9 του Π.Δ. της 23.2.1987 χρήσεις) … επιτρέπονται μόνο στον βαθμό και στην έκταση, που δεν αναιρούν την βασική πολεοδομική λειτουργία, δηλ. του πρασίνου (βλ. ΣτΕ Ολομ. 2403/1997, 604/2002).Ομοίως και η πρόσφατη απόφαση 975/2005 ΣτΕ για το Άλσος Φιλαδέλφειας (όπου, με επίκληση της κατασκευής περιπτέρου επιχειρήθηκε η κατασκευή εστιατορίου), δέχτηκε για τη διάταξη του άρ. 19 Γ.Ο.Κ που επιτρέπει ορισμένες κατασκευές, μεταξύ των οποίων και "περίπτερα", ότι : «…Ως …"περίπτερα" νοούνται μόνον μικρές κατασκευές, οι οποίες δεν οδηγούν σε καταστροφή της δασικής βλαστήσεως και σε σφράγιση του εδάφους, δεν αναιρούν δηλαδή τον προορισμό του άλσους ως υποκατάστατου του φυσικού περιβάλλοντος εντός της πόλεως. … (ως "περίπτερα") δεν δύνανται να νοηθούν εστιατόρια και κέντρα διασκεδάσεως, τα οποία αυτά καθ’ εαυτά ως εκ των διαστάσεών των, αλλά και ως εκ της λειτουργίας των οδηγούν σε ουσιώδεις βλάβες του δασικού οικοσυστήματος και σε αποκλεισμό της χρήσεώς του από το ευρύ κοινό (πρβλ. ΣτΕ 1118/1993, 1318/2001, 1972/2002 Ολ. και Π.Ε. 258/2001).ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΑΛΣΩΝ & ΠΑΡΚΩΝΣύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου 117 του Συντάγματος ορίζεται ότι "Δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για το λόγο αυτό το χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό".Εξ άλλου, κατά το άρθρο 38 παρ. 1 του Ν. 998/1989 «…Κηρύσσονται υποχρεωτικώς ως αναδασωτέα τα δάση και αι δασικαί εκτάσεις, ανεξαρτήτως της ειδικωτέρας κατηγορίας αυτών ή της θέσεως εις ήν ευρίσκονται, εφ’ όσον ταύτα καταστρέφονται ή αποψιλούνται συνεπεία πυρκαϊάς ή παρανόμου υλοτομίας αυτών».Στο άρθρο 41 παρ. 4 ν. 998/1979 ορίζεται ότι «…4. Δια την δημίουργίαν πάρκων ή αλσών ή δασών αναψυχής εντός πόλεων … απαιτείται σχετική πρόβλεψις εις το οικείον προεδρικόν διάταγμα το καθορίζον το σχέδιον της πόλεως,…η δε πραγματοποίησις της αναδασώσεως βαρύνει τον οικείον οργανισμόν τοπικής αυτοδιοικήσεως …»Τέλος, στο άρθρο 9 παρ. 2 ν. 999/1979 ορίζεται ότι : «…2. Κηρύξεις ως αναδασωτέων δασών και δασικών εν γένει εκτάσεων θεωρούνται ανακληθείσαι, εφ’ όσον και καθ' α σημεία αφορούν εκτάσεις … εντός εγκεκριμένων Σχεδίων Πόλεων, εκτός αν χαρακτηρίζονται υπό του Σχεδίου ως άλση ή πράσινο.».Από τα ανωτέρω, συνάγεται το συμπέρασμα ότι, κατ’ αρχήν, οι αναδασωτέες εκτάσεις, όπως και οι δασικές εκτάσεις, είναι ασυμβίβαστες με τις εντός σχεδίου πόλεως εκτάσεις.Κατ’ εξαίρεση όμως, η αναδάσωση μπορεί να αφορά σε περιοχές εντός σχεδίου πόλεως, όταν οι εκτάσεις αυτές και πριν από την καταστροφή ήταν δάση ή δασικές εκτάσεις, δηλαδή έχουν, μετά την ένταξή τους στο σχέδιο, ανακηρυχθεί ως άλση ή πάρκα, ή έχουν εν τοις πράγμασι αποκτήσει τέτοιο χαρακτήρα, είναι δηλαδή εκτάσεις που κατά τα ανωτέρω απολαμβάνουν της ίδιας συνταγματικής προστασίας με τα δάση και τις δασικές εκτάσεις. Τούτο δέχεται παγίως και το Ανώτατο Δικαστήριο (βλέπετε ΣτΕ 1978/2002 για το Άλσος της πρώην Σχολής Ευελπίδων, ΣτΕ 2560/1993).ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Κατά την προσωπική γνώμη του υπογράφοντος, οι υιοθετούμενες στο σχέδιο ΠΔ ρυθμίσεις βρίσκονται σε πλήρη αντιστοιχία με τις ισχύουσες νομοθετικές διατάξεις, που, συνάδοντας με τους υπέρτερους συνταγματικούς κανόνες, περιβάλλουν με αυξημένη προστασία τις δασικού χαρακτήρα εκτάσεις εντός σχεδίου πόλεως που χαρακτηρίζονται ως άλση. Μελίσσια, 29 Μαΐου 2006Νικόλαος Κ. ΛιναράςΔικηγόρος Ενδεικτική Βιβλιογραφία Μαριά, Ευπ. (1998) Η νομική προστασία των δασών, Εκδόσεις Αντ. Σάκκουλα Αθήνα-Κοµοτηνή, ιδία σελ. 363 επ.. Κ. Χορομίδη, Το δίκαιο της ρυμοτομίας και του πολεοδομικού σχεδιασμού, β΄ εκδ. 2002 σελ. 54 επ. Δ. Χριστοφιλόπουλου «Συμβολή στην προστασία του περιβάλλοντος Δάση – Δασικές εκτάσεις και πολεοδομικός σχεδιασμός» σε Νομικό Βήμα 1998, σελ. 449 επ. Κ. Χιώλου, Η συνταγματική προστασία δασών και δασικών εκτάσεων, σε Αρμενόπουλο, 1996, σελ. 933 επ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
The well known "Precautionary Principle" resides in the fact that it is "a statement of common sense". The precautionary principle can be defined as a general principle of Community law requiring the competent authorities to take appropriate measures to prevent specific potential risks to public health, safety and the environment, by giving precedence to the requirements related to the protection of those interests OVER ECONOMIC INTERESTS.Πολύκαρπος
Μου αρέσει!Μου αρέσει!